Getuigenis van een bekeerde ex-moslim (16 April 2008)

Meer dan 25 jaar geleden startte ik een ‘discrete’ relatie met een volwassen studerende moslima. Het grootste deel van de familie verbleef in het vaderland. Zij waarschuwde mij ervoor dat er mogelijks problemen zouden kunnen komen en dat de ‘familie’ wel iets van mij zou verwachten. Als overtuigd humanist was ik er zeker van om in volle redelijkheid met die familie te onderhandelen en mij en m’n overtuiging aanvaardbaar te maken.

Op een gegeven moment (na meer dan 3 jaar relatie) huwden wij. De verblijfsvergunning was verlopen en het was de enige manier om haar hier te laten blijven. De familie werd na het huwelijk schriftelijk op de hoogte gebracht en stond voor een ‘voldongen’ feit. Na een tijdje werd onze relatie gekenmerkt door hevige discussies: het kwam er steeds op neer dat ik mij tot de islam moest ‘bekeren’.

Na een tweetal jaren was ik die ruzies zat en heb mij tot een moskee gewend. Een week later was ik ‘moslim’ … hoewel …! Ik heb de shahada met moeite nagewauweld, een papierke getekend, …. en 5 minuten later was ik een moslim geworden. En 5 seconden later was ik alweer een kafir.

Ik bleef wel met een wrang gevoel achter: het idee van de bekering vond ik maar niets. Ik, de grote atheïst had zich laten ‘doen’ door een op zijn zachtst gezegd “controversiële“ godsdienst …Ook het idee dat een kopie van mijn ‘moslimdiploma’ in de archieven van de grote moskee te Brussel ligt, stemt mij niet blij. Ik ben immers geen moslim en zal het nooit zijn. Na de bekering werd het ‘diploma’ onmiddellijk naar de familie gezonden … Tien maanden later werd ons eerste kind geboren …..

De kinderen worden 'vrijzinnig' opgevoed, met een verdraagzaam doch kritisch wereldbeeld... Op school volgen zij de leergangen 'niet-confessionele zedenleer. Een godsbeeld, een godsdienst met allerlei verplichtingen kennen zij niet. Zij eten varkensvlees, drinken alcohol, vieren geen godsdienstige feesten. het zijn 'normale' pubers die hun eigen weg in deze wereld zoeken.