Getuigenis van een bekeerde ex-moslima: mijn spirituele zoektocht (18 April 2011)

Ik ben geboren in de vroege jaren ’70, in een klein dorpje dat overwegend katholiek was. Mijn ouders waren echter allebei afkomstig van grote steden, de één uit Antwerpen, de ander uit Luik, en hadden geen van beiden voeling met religie.  Ik ging wel naar een katholieke school, maar dat was gewoon omdat de kwaliteit van het onderwijs daar beter was.  Zoals zoveel kinderen ging ik mee naar de kerkdiensten, zonder er evenwel enthousiast van te worden.

Toen ik 18 werd was de tijd om “te gaan studeren” aangebroken.  Toen is het beginnen mislopen.  Beschermd opgevoed als ik was, kwam ik nu plots in een multiculturele wereld in Brussel terecht : ik had me ingeschreven (tegen mijn zin, op aanraden van mijn ouders) voor de richting vertaler-tolk, en daar zaten leerlingen van overal ter wereld.  Er ging een wereld voor me open, algauw waren al mijn vriendinnen buitenlandse meisjes.  En ik ben toen verliefd geworden op een Marokkaanse jongen, vijf jaar ouder dan ik, die ook in dat eerste jaar zat.

Sindsdien is er van studeren niets meer in huis gekomen, tot grote wanhoop van mijn ouders natuurlijk.  Mijn ex-man had me helemaal om zijn vinger gewonden en omdat het thuis al zo slecht ging wou ik maar één ding : met hem trouwen, en thuis weggaan.  Ik leerde zijn familie kennen en werd algauw helemaal opgenomen in de islamitische samenleving waar die mensen woonden, een migrantenbuurt in Henegouwen.  Vreemd genoeg voelde ik me daar wel thuis.  

Ik begon ook de islam te bestuderen.  Algauw wist ik veel meer over de islam dan eender wie in die hele familie.  Mijn ex-man deed toen nog alsof hij bewondering voor mij had, maar eigenlijk was hij vooral jaloers – wellicht voelde hij zich bedreigd…

Enfin, we trouwden in oktober 1990 en gingen in Brussel wonen.  Hij had een studentenvisum en mocht niet werken, ik vond dankzij mijn drietaligheid meteen een job als secretaresse.  Ik bekeerde mij toen vrij snel na ons huwelijk officieel tot de islam, in de Grote Moskee van Brussel, met twee getuigen erbij, de hele rimram.  Ik voelde me alsof ik “thuis” gekomen was in een gemeenschap die mij aanvaardde en zelfs verwelkomde (vroeger was ik altijd de outsider, als franstalig opgevoed kind op een nederlandstalige school).   Ik droeg toen ook de hijab, niet op mijn werk (en bij mijn ouders ook niet).

Ik bleef de islam bestuderen, kocht karrevrachten boeken, en op een dag zei ik tegen mijn man dat ik examen wou gaan doen voor de functie van leerkracht islamitische godsdienst.  Ik wou een job doen die me werkelijk met mijn nieuwe passie zou verbinden.  Inmiddels had ik een nieuwe job gevonden als assistente van twee advocaten in milieurecht, waar ik veel bijleerde, en waren we naar Antwerpen verhuisd.  Voor mijn examen voor “godsdienstleerkracht” was ik glansrijk geslaagd.  

Dat begon mijn echtgenoot te ergeren.  Inmiddels liep ons huwelijk helemaal niet goed : hij wilde niet gaan werken en vond als excuus dat hij dat niet mocht vanwege zijn studentenvisum, maar dat was vervallen en dus was hij eigenlijk in de illegaliteit beland ware het niet dat hij met mij getrouwd was – in die tijd was dat nog voldoende om niet het land uitgezet te worden, controle op schijnhuwelijken bestond nog niet.  Maar mijn man was een expert in het spelen van de slachtofferrol en zo kwam het dat ik niet alleen mijn job moest doen, het huis moest onderhouden én allerlei instanties aflopen om zijn papieren in orde te brengen.  Mijn enige dank was steeds meer kritiek omdat ik te dominant was… waardoor ik me natuurlijk steeds meer vragen over hem begon te stellen.

Over de godsdienst stelde ik me echter geen vragen, ik voelde me toen nog goed.  Een aantal dingen nam ik als welopgevoede westerse wel met een korrel zout, zoals die domme creationistische ideeën en de opvattingen over mannen en vrouwen.  Ik zocht vooral spirituele aansluiting en besefte toen niet dat dat voor de islam niet voldoende was.  

Inmiddels had mijn man een job gevonden, maar hij spaarde al zijn inkomen op om naar Marokko te sturen zodat ik er in de praktijk nog steeds alleen voor stond.   Hij hield geen rekening met mij wanneer hij een beslissing nam en deed echt alsof ik niet bestond, waarop mijn rebelse kant naar boven kwam en er natuurlijk kletterende ruzie ontstond.  Het is zelfs tot een verkrachting gekomen omdat hij vond dat hij ten allen tijde seks mocht hebben ook al was het niet naar mijn zin.  Toen heb ik in mijn hoofd de beslissing genomen om van hem te scheiden (we waren 2,5 jaar getrouwd).

De wérkelijke beslissing om te scheiden kwam er toen hij op een dag om één of andere reden zo kwaad was geworden dat hij me bij mijn keel greep en bleef knijpen.  Pech voor hem, mijn vader had mij als militair een aantal trucjes geleerd om los te komen uit zo’n situaties.  Een uur later heb ik de telefoon genomen en een afspraak bij de notaris gemaakt. Nog steeds bracht ik al deze gebeurtenissen niet in verband met de islamitische opvoeding van mijn man.  En nog steeds bleef ik een brave moslima.  

Mijn man wou natuurlijk zijn comfortabele positie (een eigen huis – het mijne) niet opgeven en treuzelde met zijn verhuis.  Uiteindelijk heb ik hem moeten dwingen door te dreigen zijn spullen gewoon op straat te zetten als hij ze niet kwam ophalen.  Bij deze moet ik erbij vertellen dat hij, dankzij mij, een andere woonst gevonden had, ik heb daar allemaal voor moeten zorgen en tekenen.  Voor de echtscheidingsprocedure moest ik volgens hem alles betalen omdat ik degene was die wou scheiden.  Oneerlijk maar mij best, als ik maar van hem af raakte.

En zo kwam het dat ik op de leeftijd van 22 een gescheiden vrouw was.  Ik had nu mijn huis voor mij alleen, wat me veel beter beviel dan die constante zoete invallen van Marokkaanse vrienden van mijn ex die deden alsof ik lucht was.  

Wat ik met mijn godsdienst aan moest, wist ik niet goed.  Ik bleef maar voortdoen zoals ik bezig was en concentreerde mij op mijn nieuwe job in een groter advocatenkantoor in Antwerpen.  Een paar jaar lang leefde ik op die onbesliste manier verder : ik droeg de hijab en zei mijn gebeden en volgde de ramadan.  Soms liet ik die gebeden al wel eens schieten en voelde ik mij schuldig.  Als het te warm was droeg ik de hijab niet.  Als ik zin had om een Duvel te drinken op een terras, deed ik dat.

Zo kwam ik uiteindelijk tot het rationele besef dat ik eigenlijk geen moslima was.  Het had allemaal geen echte betekenis, al die domme rituelen die slaafs uitgevoerd worden zonder zich af te vragen waarom of wat het nut ervan was.  Ik was toen ook nog actief op sommige islamitische fora op het internet, en merkte dat mijn manier van godsdienstbeleving niet die van de meerderheid was.  De meerderheid, hoewel ze in Amerika, Canada of West-Europa leefden, waren uitgesproken anti-westers, iets wat ik toen (nog) niet begreep.

En toen kwam 11 september 2001 en was niets nog hetzelfde.  Met afgrijzen heb ik de gebeurtenissen live op televisie gevolgd, en met nog veel meer afgrijzen keek ik naar de reacties van de moslims uit Afghanistan, Iran, Irak, etc, die blij waren omdat er 3000 mensen gestorven waren door de acties van een aantal gekken.  Op de islamitische fora werden de terroristen verheerlijkt – door bekeerde Amerikaanse moslima’s.  Geen enkele wilde naar enige vorm van rede luisteren.  Ik walgde ervan en besloot dat ik niet meer tot een dergelijke “gemeenschap” wou behoren, die overal beweert dat ze een vredevolle godsdienst volgen maar wel aanslagen plegen en hun eigen land zouden verraden.

Sindsdien heb ik de islam helemaal de rug toegekeerd.  Mijn boeken heb ik nog wel, maar die dienen enkel om te wijzen op hoe dom en achterlijk die principes uit de 7e eeuw wel zijn als men ze in de 21e eeuw wil toepassen.

Recent vallen mij steeds meer gevallen van islamisering van Europa op.  Moslims krijgen steeds meer hun zin : ze moeten maar over discriminatie roepen en blijkbaar bedient de politiek hen dan op hun wensen.  Aparte zwemlessen voor meisjes.  Hoofddoek-rellen. Vrij krijgen op islamitische feestdagen.  Niet aan de godsdienstles hoeven deelnemen.  Laatst kreeg een islamitische leerkracht zelfs vrijaf van de school omdat hij aan het vrijdaggebed wou deelnemen !  Al die kleine dingen vallen me nu op, situeren zich in de bredere context van de overname van Europa door de moslims.  En dat mag niet gebeuren !  Wij mogen onze rechten niet verkwanselen, onze vrijheid van meningsuiting, onze democratische samenleving, onze verworvenheden op basis van de Verklaring van de Rechten van de Mens…

Moslims die hier willen wonen, mogen van mij hun godsdienst toepassen in de privé-sfeer.  Maar wat het publieke leven betreft, dienen ze zich zoals iedereen te conformeren aan de wetten en gewoonten van het (gast)land.  

De laatste vier jaar heb ik als assistente voor een strafpleiter gewerkt, die gespecialiseerd is in familierecht en vreemdelingenrecht.  Zo heb ik uit eerste hand kunnen ervaren hoe een aantal migranten onze systemen misbruiken om aan verblijfsvergunningen te komen en om aan gezinshereniging te doen, of om bruiden uit “het land van oorsprong” te halen… Daar moet absoluut een eind aan komen, al was het maar omdat kinderen uit een dergelijk huwelijk nooit deftig Nederlands zullen leren bij hen thuis.  En omdat bruiden en echtgenoten uit achtergestelde gebieden hun eigen achtergestelde gewoontes ook hierheen importeren !

Nu heb ik geen godsdienst meer.  Ik ben na 11 september een aantal jaar bezig geweest met boeddhistische filosofieën, waar ik nog de meeste sympathie voor voel.  Maar in een almachtige God geloof ik niet, dus ben ik eigenlijk een atheïst.  Gelukkig maar, want zo is er niets of niemand die mijn denken kan en mag beperken !