Ik heb de stempel van moslim maar geloof niet in Allah (25 Oktober 2009)

Toen mij gevraagd werd om een getuigenis te schrijven over mijn “strijd” als ex-moslim vond ik dat een zeer moeilijke opgave. Omwille van verschillende redenen, waarvan de belangrijkste is dat voor zover ik mij kan herinneren ik me nooit moslim gevoeld heb. Hetgeen waarin een moslim van elke andere mens verschilt is de “chahada” (de islamitische geloofsbelijdenis), iets wat ik wel luidop gezegd heb, maar nooit heb gemeend.

Ik geloof niet in Allah of God of hoe je hem ook noemen wil, in mijn ogen is er geen enkele vorm van hogere kracht. Dat maakt mij verschillend van niet enkel moslims, maar van elke gelovige. Maar gezien mijn roots in de islam liggen zal ik daar telkens onlosmakelijk mee verbonden worden. Op zich doet mij dat niets, ik schaam me niet voor mijn afkomst en westerlingen zullen ook vaak verbonden worden met het christendom.

Maar hetgeen me wel stoort is dat er telkens automatisch vanuit gegaan wordt dat ik moslim ben, iedereen doet het, moslims en niet-moslims. Om een of andere reden is er uitzien als iemand die mogelijk van een islamitisch land komt genoeg om de stempel moslim opgeplakt te krijgen. Ik ben er nochtans nooit van uitgegaan dat Jan X of Maria Y katholieken zijn.

Bij ons thuis is iedereen diepgelovig en logischerwijs botst dat, en nog geen klein beetje. Iets dat moslims maar niet kunnen accepteren is dat iemand die bij hen geboren en getogen is, zelf niet gelovig is. Ik heb het me ook altijd afgevraagd hoe het toch komt dat ik helemaal niet gelovig ben, terwijl ik een jongere broer en zus heb die dezelfde opvoeding gehad hebben, naar dezelfde scholen zijn geweest en dezelfde goeie opleidingen hebben gevolgd en net als ik voor het merendeel Vlaamse vrienden en vriendinnen hebben, zij wel zeer gelovig zijn. Ik heb het altijd zeer interessant gevonden hoe dit gelopen is, maar een verklaring ervoor vind ik niet.

Wat ik als getuigenis kan meegeven is dat het binnen de islamwereld nagenoeg onmogelijk is jezelf te “outen” als niet-moslim. Het is onacceptabel en op enig begrip kan je ook niet rekenen. Dit zorgt ervoor dat mijn leven allesbehalve makkelijk verloopt. Ik kan het feit dat ik niet geloof niet aan mijn ouders vertellen, maar elke aanwijzing dat ik ook maar een beetje tegendraads ben is niet acceptabel.

Het is voor mij niet onder woorden te brengen hoe het voelt om zo door het leven te gaan. Want ik weet dat de toekomst zal leiden tot een breuk met mijn familie, dat is de enige manier waarop mijn ouders en de rest van mijn familie zullen reageren op mijn niet-gelovig zijn. En hoewel dat voor mij eindelijk een vrijheid zal betekenen die ik nooit gekend heb, zal het als gevolg hebben dat ik mijn familie verlies, mensen die voor mij stuk voor stuk belangrijk zijn, ook al begrijpen ze mij niet volledig.

Het is onlangs Ramadan geweest met op het einde het Suikerfeest, hoewel het voor mij op religieus vlak geen enkele betekenis heeft kan ik het vergelijken met een soort kerstmis bij ons. Een gezellig samenzijn van naasten, om eerlijk te zijn amuseer ik me elk jaar. Ik denk dat zij die jaarlijks hun kerstfeest vieren met familie, zonder daar enige religieuze betekenis aan te geven zich kunnen voorstellen hoe afschuwelijk het moet zijn nooit meer dat feest te kunnen vieren, of nooit meer een familiefeest mee te kunnen maken. Het verscheurt me vanbinnen, maar ik weet dat de enige keuze die ik kan maken om niet gek te worden die is waarmee ik eindelijk vrijheid verkrijg en dat is kiezen voor mezelf.

Wat veel makkelijker gezegd is dan gedaan binnen de Islamitische wereld.