Als ik terugdenk aan mijn jeugd in Algerije, kan ik alleen zeggen dat ik een prachtige, zorgeloze kindertijd en jeugd heb gehad. We schrijven jaren ’60 tot eind jaren ’70. Ik groeide op in een heel groot gezin. We waren met 5 jongens en 6 meisjes. Mijn ouders waren streng maar rechtvaardig. We kwamen totaal niets te kort. De schoolvakanties waren geweldig! Wekenlang kamperen aan de pure kusten van de middellandse zee. Vrij. Genieten van de zon, de natuur, de zee, de rust. We waren gelukkig. Mijn zussen konden de kleding dragen die ze zelf wilden, de hobby’s doen die ze wilden.  Zij konden zorgeloos sporten en zelfs hun eigen huwelijkspartner kiezen. Er was respect en communicatie en een gezonde mentaliteit. Het leven was er aangenaam en mooi. Ik groeide op in een Algerije waar nog geen sprake was van moslimextremisten, nog geen sprake van angst en dood in naam van …
 
Dit veranderde echter grondig toen het fundamentalistische “FIS” verkozen werd en het land diep wegzakte in een vreselijke jarenlange tragedie die van kwaad naar erger ging. De leden van de “GIA” ( een splintergroep van het FIS ) vermoordden iedereen die zich niet hield aan het islamitische gedachtengoed. Pas toen Bouteflika tot president verkozen werd is hij er als enige in geslaagd om stilaan terug rust in het land te brengen. Een proces van vele jaren. Maar ook nu nog, 20 jaar later, draagt het land diepe wonden van die tijd. Het straatbeeld is er totaal veranderd. Jammer dat de landen waar nu de zogezegde “Arabische lente “ plaatsvond, niets geleerd hebben van wat er in Algerije gebeurde. Ze kiezen er nog steeds voor hun politiek en bestuur te baseren op hun religie. Democratie staat echter haaks op de leer van de Islam!

Tijdens mijn jeugd had religie (Islam) uiteraard een plaats in ons dagelijks leven, maar ze werd niet als dusdanig aan ons opgelegd, noch verplicht. Mijn ouders beleefden hun Islam eerder als deel van het dagelijkse leven, als een traditie, als een deel van de cultuur en als gewoonte. We gingen ook niet naar de moskee. Alle mensen rondom ons waren “Moslim”. Ieder op zijn eigen manier. Niemand stond er bij stil of stelde er vragen bij. Wij werden ook nooit verplicht naar de Moskee te gaan of 5x per dag te bidden. Als ik erover nadenk waren we toen al een gezin anders dan de anderen. Geen enkele van mijn zussen zou bvb. ooit een sluier dragen. Neen! Mijn zussen waren en zijn vrije vrouwen die gaan en staan waar ze willen en zich kleden hoe ze willen!

Ramadan bvb. was iets dat de hele stad samen beleefde, het was bijna “aangenaam” omdat iedereen elkaar steunde. Samen werd er naar Aïd uitgekeken en samen werd er dan gefeest. Ik was dus bijna mijn hele leven moslim, maar ik stond er gewoon niet bij stil omdat het geen problemen gaf en totaal geen druk uitoefende op ons.

Vooral mijn moeder stond er op dat we allemaal onze studies serieus namen. Ze leerde ons hoe je door te studeren en te leren je leven kan verrijken. We deden allemaal hogere studies en vonden allemaal een goede baan. Helaas is zij veel te jong overleden. Mijn jongste broertje was slechts 7.

Na mijn hogere studies en na enkele jaren vast werken kreeg ik de kans om in België nog hogere studies aan te vatten. Een kans die ik met beide handen greep. Ik verhuisde naar België. We zijn intussen begin jaren ’90. Algerije zakte nu dieper en dieper weg. Het land werd verscheurd door moordaanslagen, verdwijningen, kindermoord en bomaanslagen van moslimextremisten, die het land wilden onderwerpen en verplichtten de sharia in te voeren.  Hun doel: van de democratie een moslimstaat te maken. Niemand was er nog veilig, maar geen enkel staatshoofd haastte zich om de burgers in Algerije ter hulp te snellen. Van het mooie aangename zorgeloze prachtige land bleef na jaren vechten niets meer over. Het leven veranderde er totaal, angst en dood waren dagelijkse kost. Van paradijs naar hel ... en dat zou jaren zo blijven doorgaan. Er werd gemoord met messen, hakbijlen, bommen, wapens allerhande, … echt gruwelijk, echt horror, en steeds in naam van …!!

In België leerde ik na mijn studies en het behalen van mijn extra diploma, mijn vrouw kennen. Zij is opgegroeid in een rustig Vlaams dorpje, in een katholiek gezin. Ze was diepgelovig en trouw aan haar geloof. In het begin stoorde me dat enorm, ik was zoals alle moslims bang (dat is eigen aan de Islam: angst en vrees).  Ik hou van mijn vrouw maar hoe moest dat nu verder want zij gelooft totaal niet in Allah, laat staan in de profeet Mohammed. Geen haar op haar hoofd dat iemand haar kan bekeren! Geen sprake van dat zij zich zou bekeren. Uren, dagen, nachten, wekenlang hebben we gepraat over ons geloof, maar we geraakten er niet uit. Toch zijn we getrouwd. Het vreemde is dat ik mijn vrouw ook nooit wou bekeren, en zij mij ook niet. Maar zoals het hoorde voor een moslim moest ik mijn kinderen, mochten die er komen, wel moslim maken; ik dacht dat ik niet anders kon, weeral uit angst.  We bleven echter gewoon onszelf. Toch bleef dat “geloof” wringen. Ik verloor er zelfs enkele schitterende jobkansen door, want het kwam ook steeds ter sprake tijdens sollicitatiegesprekken. Vooral het feit dat ik jaarlijks stipt de ramadan volgde verstoorde ons familiale en sociale leven.

Mijn Schoonfamilie heeft me ook niet met open armen ontvangen. Het heeft jaren geduurd vooraleer ze me vertrouwden. Vooral bij de geboorte van ons eerste zoontje was de spanning te snijden. En dat kon ik hen niet kwalijk nemen, talloze voorbeelden van religieus gemengde  huwelijken die in een pijnlijke scheiding eindigden gingen ons voor. Na enkele jaren begrepen ze dat wij een uitzondering vormden. Mijn vrouw heeft daar toen erg onder geleden, maar we hebben volgehouden.

Vele van onze moslim kennissen in gemengd religieuze huwelijken begrepen er niets van. Bij hen had hun Vlaamse vrouw zich bekeerd tot de islam of ze waren na enkele jaren al gescheiden. We kennen zelfs 2 koppels waar de man zich heeft moeten bekeren tot de islam om te kunnen huwen. Het staat als een paal boven water dat –wat men ook beweert- huwen met een moslim als je christen bent (of niet-Moslim) brengt alleen verdriet en angst en ongelukkige dagen. Er is geen oplossing! Moslims hebben een one way ticket. Twijfelen of nadenken over hun geloof is al zonde en zal streng bestraft worden.

Ergens diep in mijn hart begon ik toen al te twijfelen, maar ik bleef moslim, tegen beter weten in. Ik was echter niet 100% gelukkig.

Na meer dan 10 jaar huwelijk en 2 prachtige kinderen gekregen te hebben begon ik me toch vragen te stellen bij de Islam. Na de zoveelste vraag over de ramadan en waarom ik deelnam daaraan, ben ik beginnen lezen en bestuderen. Ik ben op zoek gegaan naar de kern van de Islam. Naar het leven van de stichter ervan. Naar de teksten en bronnen. Ik heb het allemaal gelezen. Mijn voordeel is dat ik naast enkele andere talen ook klassiek Arabisch kan lezen en schrijven. Ik begrijp dus de originele teksten. Toen ik het ware gelaat leerde kennen van de stichter van de Islam, was ik zo geschokt en gedegouteerd dat ik opeens niets meer te maken wou hebben met de Islam.

Ik voelde me bedrogen door de waarheid en vroeg me af waarom zovelen zich blijven wentelen in woorden en teksten en gebruiken bij een religie (voor mij een destructieve cultus i.p.v. een religie) zonder in eerste instantie de basisteksten te lezen, en zonder te weten wat de profeet tijdens zijn leven allemaal heeft gedaan. Ik besefte plots dat ik meer dan 40 jaar “verloren” had en was dankbaar dat ik eindelijk kon inzien waar ik mee bezig was en waar ik in “geloofde”. Het was een proces van iets langer dan een jaar waar ik doorheen moest.

Er is ook geen “alternatief”. Zodra je objectief gaat kijken naar je religie, kijk je plots met eerlijke ogen. Het is niet eenvoudig. Ineens valt er een stuk van je zekerheden weg. Ik besef ook dat ik mijn ouders of familie niets kwalijk kan nemen (enkelen van hen zijn wel nog moslim en met hen kan ik er dus niet over praten; telkens ik dat probeer stopt het gesprek, want er is geen dialoog mogelijk over de Islam; het is alsof het je hersenen spoelt). Ze beleefden hun religie op een goede manier, niet opdringerig, niet extreem, maar gezellig en goed bedoeld. Ze kennen het ware gelaat noch de oorspronkelijke teksten van de Islam.

Ik heb geluk gehad. Ik kon er zelf uit stappen. Niet dat zoiets je in dank wordt afgenomen. Vele “vrienden” laten je vallen. Als apostaat sta je alleen. Je moet sterk zijn. Voor hen ben je kafir, een afvallige, en dat is onvergeeflijk.

Gelukkig heb ik een sterk karakter en hebben mijn echtgenote en ik een sterke band alsook een zelfde visie over geloof. Dat maakt ons als koppel uitzonderlijk.

Wij kennen geen enkel koppel waar een van beiden moslim is en de ander niet-moslim, dat helemaal gelukkig is en in vrede met zichzelf leeft. Geen enkel ! Wij leren onze kinderen met een open blik te kijken. We leren hen na te denken en nooit zomaar iets voor de enige waarheid aan te nemen. Ze moeten vragen stellen, lezen, leren, bestuderen en er veel met ons over praten.

Ik weet hoe een moslim denkt. Ik weet hoe een moslim voelt. Er is geen weg terug! Vergiffenis, alles omvattende liefde, ware vrede, vreugde en vrijheid zijn vreemd aan de Islam. Ik wil het zo graag aan iedere moslim duidelijk maken. Helaas bots ik altijd op een muur van onbegrip. In mijn stad verandert het straatbeeld ook enorm. Steeds meer erg jonge vrouwen en meisjes lopen gesluierd onder constante druk van een gemeenschap die hen anders veroordeelt voor hun vrije levenshouding. Ook op school bij mijn kinderen stelt het probleem zich meer en meer. Er wordt thuis op die jonge moslimkinderen ingepraat en dat vertaalt zich in een radicale houding tegenover de kinderen die niet-moslim zijn. Het komt soms zelfs tot hevige discussies en straffe uitspraken in de klas of op de speelplaats. . Wat wij nog meer verontrustend vinden zijn de duizenden jonge meisjes die zich laten ompraten en zich bekeren tot de Islam. Uiteraard is er de voorbije maanden nog het extra probleem van jonge kerels die gehersenspoeld worden en gaan strijden in Syrië. Horror! In naam van…  

Er is geen enkele staat, geen enkel land, waar het politieke systeem gebaseerd is op de Islam en dat stabiel is, waar de burgers in vrede en welvaart samenleven. Met lede ogen moet ik aanzien hoe het land waar ik zo gelukkig opgegroeid ben, gebukt gaat onder een onafwendbare druk van de Islam. Het is alsof de klok er honderden jaren terug gedraaid werd. Waar voorheen vrouwen normaal gekleed konden gaan, wordt de druk om gesluierd te gaan steeds groter. Het land is dan wel officieel verlost van het moordende GIA en het extreme FIS, het betaalt wel een hoge tol! Duizenden en duizenden, waaronder vele vrouwen en kinderen, lesgevers, studenten, kunstenaars, journalisten en musici, werden gruwelijk vermoord met hakbijlen, messen, automatische geweren en vele bommen, enkel en alleen omdat hun manier van leven en hun vrijheid niet gepast was volgens de koran. Maar in plaats van terug te keren naar een vrij en aangenaam Algerije zoals het vroeger was, is er een nieuwe golf van groeiend islamisme die het land in zijn greep houdt. Iets wat ik hier in Vlaanderen ook merk.

Een sluimerend, groeiend kwaad. Als een virale infectie besmet ze aan snel-tempo aardige en goedgelovige naïeve mensen, jong en oud. Zoals het letterlijk aan alle moslims wordt gevraagd “overheers de niet-gelovigen in aantal en onderwerp hen”…. Het is gewoon een kwestie van tijd. Een moslim heeft me dat zelfs ook ooit letterlijk gezegd. “we zijn toen verslagen in Poitiers, maar wacht maar, wat toen niet kon zullen we nu, door in aantal toe te nemen, toch aan alle ongelovigen hier en overal ter wereld opleggen, en we zullen nooit opgeven of rusten tot iedereen onderworpen is aan de Islam!“ Dat is toch je reinste “Horror” “In naam van…”.

Ik raad tot slot iedereen en vooral ELKE moslim aan om het boek “Understanding Muhammad” van ALISINA te lezen.

Er is nog heel veel werk te doen. Ikzelf probeer het aan iedere moslim duidelijk te maken, helaas blijkt dat bijna onbegonnen werk, maar ik hou vol. Elke dag opnieuw.