Marokkaanse afvallige van de tweede generatie (30 Maart 2013)

Ik ben van Marokkaanse afkomst en van de tweede generatie. Ik ben opgegroeid met de Islam, hoewel er in mijn tijd nog geen lessen Islam gegeven werden op school. Islamitische migranten die toen naar België kwamen voerden nog geen radicale discours. Het mooiste was de open geest die toen bestond tussen mensen van verschillende afkomst. Islamitische meisjes en jongens waren toen gekleed zoals de andere kinderen en sluiers zag men niet.

De lessen islamitische godsdienst kwam veel later. Ik woonde die bij vanaf de leeftijd van 12 jaar. De godsdienstleraar leek mij erg streng. Hij zou niet tolereren dat een jongen naast een meisje zat in zijn klas, dat we met de meisjes praatten (voor jongens en meisjes daarentegen was dit geen probleem). Het was ook erg belangrijk om Arabisch te leren. Het ergste is dat we veel tijd doorbrachten om verzen van buiten te leren die we niet begrepen.
 

Ik herinner me een dag toen een klasgenote het nut van de onderwijsmethode om veel van buiten te leren in twijfel trok. De leraar werd boos en had zo'n hatelijke blik tegenover het meisje dat ik mij die vandaag nog herinner. Later leerde ik dat onze godsdienst leraar met de ouders van de leerlinge contact opgenomen had. Daarna was mijn klasgenote volledig veranderd. Ze reageerde nooit meer op de systematische vernederingen van de leraar Islam. Zij was dan ook de eerste om een sluier te dragen. Zij was onderworpen.

Mijn broers en zussen, net zoals ikzelf, deden regelmatig ons beklag. Gelukkig bonden mijn ouders in en schreven ons in voor de cursus zedenleer. Dit was een grote en weldoende verandering.

De aanwezigheid van de islam werd geleidelijk aan meer zichtbaar bij mijn vrienden van de tweede generatie en het discours werd steeds intoleranter. Radicale toespraken, vol haat tegenover niet-praktiserende moslims met aanbevelingen om een ​​"goede" moslim te worden, kregen steeds meer invloed.

De opkomst van lessen islamitische godsdienst in de scholen hebben geleid tot meer en meer meisjes met hoofddoeken. Ik heb het een paar keer meegemaakt dat meisjes die geen sluier droegen publiek beledigend werden. Mijn zussen werden ook door zogenaamd goede moslims aangesproken op hun gedrag. Op school was er een grote druk op de jongeren om te vasten tijdens de Ramadan. De Ramadan was ook altijd het moment waarop de meeste haatdiscours plaatsvonden.

De toenemende aanwezigheid van islamitische militanten in delen van Brussel hebben mijn visie volledig veranderd, omdat, helaas, hun opmerkingen accuraat waren. Dit aanzetten tot haat tegen niet-moslims en de verschillende straffen gereserveerd voor vrouwen en kinderen horen niet meer in deze tijd thuis. Tot mijn 18e jaar ben ik meerdere malen benaderd door wat ik "radicalen" noem, die strijd in allerlei vormen predikten in de naam van Allah en terug willen naar wat zij de ware islam noemen (strikte toepassing van de Koran en de shariah). Deze islamisten werven jongeren om te vechten in moslimlanden.

Het was ook de tijd van de tragische gebeurtenissen van 11 september die me definitief van de Islam verwijderd hebben. Ik dacht eerst dat deze radicalen gek waren, zonder echte intentie om te schaden en dat hetgeen ze zeiden niets met de Islam te maken had.

Opgegroeid als een moslim, dacht ik dat de islam een ​​goede religie was. Later kwam ik tot de vaststelling dat je nooit mag twijfelen aan de regels van deze religie uit angst om zwaar gestraft te worden. Een ander punt dat me aan het twijfelen bracht was de doodstraf voor afvalligheid (zeker voor wie dit in het openbaar tot uiting brengt). Daarnaast zijn er vele andere zaken die in strijd zijn met een humaan denken.

Door de bronteksten van de Islam worden heel veel aspecten van het leven van een moslim bepaald (een deel daarvan is goed). Maar de Koran laat ook geweld toe tegen niet-moslims of moedigt dit aan. Andere elementen, zoals de behandeling van vrouwen, de doodstraf voor afvalligen hebben mij definitief overtuigd om de islam te verlaten en dus een ​​afvallige te worden.
 

Sinds de dag dat ik de islam verlaten heb, leef ik met een vreedzaam gevoel. Volgens mij is de islam geen religie die gelukkig maakt. De geschiedenis heeft de mislukking van het "islamitische model" aangetoond. Moslimlanden zouden zeker gelukkigere burgers hebben wanneer religie geen vooraanstaande rol meer speelt. Het is tijd dat vrouwen en mannen in de islamitische wereld ook de mogelijkheid hebben om hun religie te verlaten.